این میوه نخست در کشور چین کشت شد و سپس از طریق تجارت بینالملل به سرتاسر جهان گسترش پیدا کرد. در قرن هجدهم، آمریکاییها متوجه شدند، این میوه در خاک ایالات متحده به شکل مناسبتری رشد میکند. به همین خاطر نام علمی آن را “پرونوس آرمنیکا – Prunus Armenaica” گذاشتند. از لحاظ مصرف، زردآلوی تازه به خودی خود، میوهای نرم و شیرین است. ولی از لحاظ شرایط نگهداری، برگهی زردآلو وضعیت بهتری دارد. شیرینی هر دو حالت زردآلو یکسان است، ولی از لحاظ مواد مغذی میتوان گفت، برگهی زردآلو تا حدودی جایگاه بهتری دارد.
از لحاظ ارزش غذایی باید گفت، یک فنجان برگهی زردآلو سرشار از ویتامینها و مواد معدنی ارزشمندی است. این خوراکی خوشمزه دستکم ۹۴ درصد از میزان توصیه شدهی روزانه را برای ویتامین A و ۱۹ درصد نیز برای آهن فراهم میکند. به علاوه، این مقدار برگهی زردآلو حاوی ۹.۵ گرم فیبر و مقداری کلسیم و همچنین ویتامین C است. علاوه بر اینها، در یک فنجان برگهی زردآلو مقداری زیادی پکتین، نوعی فیبر محلول، پتاسیم و کاروتنوئید یافت میشود. کاروتنوئیدها نوعی آنتیاکسیدان طبیعی هستند که در میوهها و سبزیهایی با رنگ روشن وجود دارند.
مزایای زردآلوی خشک شده ناشی از این واقعیت است که فرآیند خشک کردن میوه آب آن را از بین میبرد بدون اینکه تغییری در ارزش غذایی آن رخ بدهد. در نتیجه، ارزش غذایی زردآلو بسیار بیشتر میشود و مزایای آن افزایش مییابد. زردآلوی خشک شده ماندگاری زیادی دارد و به طور گستردهای به عنوان یک میانوعدهی مغذی مصرف میشود. زردآلوی خشک دارای میزان فراوانی از ویتامین A، Eو بتا کاروتن است. نصف فنجان زردآلو خشک ۱۴درصد از مقدار توصیه شدهی روزانه از ویتامین Aرا برای بدن فراهم میکند. زردآلوی خشک حاوی مقدار زیادی کربوهیدرات است